De gemeente Landgraaf maakt cultuurhistorisch erfgoed beleefbaar. Ontdek Landgraaf is daar een mooi voorbeeld van. Maar hoe maak je in de openbare ruimte iets zichtbaar dat er niet meer is? Het antwoord is een tijdvenster. Een venster dat uitzicht biedt op het verleden. In dit geval op het verdwenen bedrijfscomplex van de particuliere mijn Oranje-Nassau II. Slechts een voormalige dienstwoning met aanleunend mijnvakschooltje en het complex van de Ondergrondse Vakschool zijn blijven staan. Het tijdvenster is in november 2018 onthuld.
De Oranje-Nassau II opent zijn deuren in 1904. De mijn heet dan nog ‘Mijn Carl’, naar de uit Aken afkomstige mijnexploitant Carl Honigmann. Samen met zijn broer Friedrich en de Nederlandse spoorwegbouwer Henri Sarolea is hij grondlegger van de Oranje-Nassaumijnen. Deze mijnonderneming bouwt de eerste mijnwerkerskoloniën in de regio, waaronder Eikske en Leenhof. In de volksmond heet de Oranje-Nassau II ook wel ‘Os Küültsje’. De mijn heeft twee schachten. Het diepste punt ligt op 477 meter beneden het maaiveld. In de loop der jaren groeit de mijnzetel uit tot een groot bedrijfscomplex waar duizenden mensen werk vinden. Uiteindelijk beslaat het totale mijnterrein een oppervlakte van ca. 32 hectare. Tot de sluiting in 1971 produceert de Oranje-Nassau II ruim 34 miljoen ton steenkool. Daarbij wordt ook nog eens 12 miljoen ton mijnsteen naar de oppervlakte gebracht. Het hoopt zich op tot grote mijnsteenbergen ten oosten van de mijn. Na de sluiting van de Oranje-Nassau II zijn die afgegraven. Op de overgebleven vlakte ligt tegenwoordig het Pinkpopterrein en familiepark Mondo Verde. Op het voormalige mijnterrein verrijst in de jaren ’80 een nieuwbouwwijk.
Born, J., Bronnenberg, ?, Dortants, H., Hessels, K., Kobben, J., Kuijpers-Nieskens, M. . . . Vievermans, S. (2015). Landgraaf en haar mijnen. Landgraaf: Heemkundevereniging OCGL.
In opdracht van:
Ontdek Landgraaf is het digitaal erfgoedplatform van de gemeente Landgraaf.