Nieuwenhagen

In de 1e eeuw verschijnen de Romeinen op het plateau van Nieuwenhagen. Ze bouwen er villa’s en omringen die met uitgestrekte graanvelden. Later, in de middeleeuwen, hoort Nieuwenhagen bij het Land van Valkenburg. Aan de Hereweg ligt de Vaechshof, een grote leenhoeve met akkers en weilanden. Vaechshof betekent ‘hof van de voogd’, namelijk de landvoogd van Valkenburg. Mogelijk staat rondom dit leengoed een metershoge haag tegen roofdieren en ongewenst volk. Dat kan het ‘-hagen’ in Nieuwenhagen verklaren. Het oude gemeentewapen van Nieuwenhagen toont zo’n haag, met daarachter een rode, klimmende leeuw. Na de fusie van 1982 is deze voorstelling opgenomen in het gemeentewapen van Landgraaf. Ter hoogte van het Sjpaans Kentje ontstaat de nederzetting Oud Nieuwenhagen. Waarschijnlijk wordt deze kern op termijn ook omhaagd. Dit zou dan leiden tot de naam ‘Nieuwenhagen’. Nieuwenhagerheide ontstaat in de late middeleeuwen, wanneer ook de minder vruchtbare heidegronden bewoond raken. In de nasleep van de Tachtigjarige Oorlog blijft Nieuwenhagen Staats gebied, ingeklemd tussen Spaans Schaesberg, de Gulikse heerlijkheid Eygelshoven en het Spaanse Land van ’s-Hertogenrade. De Franse bezetting van 1794 maakt een eind aan deze territoriale lappendeken. Na de Franse Tijd wordt Nieuwenhagen een zelfstandige gemeente in de provincie Limburg van het Koninkrijk der Nederlanden. Met een onderbreking van 1830 tot 1839, want dan is Limburg aangesloten bij de Belgische Opstand. Ondanks de snelle bevolkingsgroei die de mijnindustrie na 1900 veroorzaakt, blijven Oud Nieuwenhagen en Nieuwenhagerheide twee losse dorpen. Dat verandert kort na de Tweede Wereldoorlog, wanneer men het hele Heiveld vol bouwt. Er komt ook een modern marktplein met winkels en een bioscoop, het huidige SUN-plein. Hiermee krijgt Nieuwenhagen voor het eerst een centrum. Eind jaren ’80 verschuift die centrumfunctie naar het nieuwe winkelcentrum Op de Kamp, waar in 1987 ook het raadhuis van Landgraaf zijn deuren opent.